چکهای دوره ای هواپیما
هر هواپیما در طول دوران حیاتش می بایست جهت ایمنی در دوره های زمانی خاصی مورد بازرسی فنی قرار گیرد. این زمانها با توجه به شرایط آب و هوایی منطقه عملیاتی هواپیما متغیر میباشد . همچنین میزان سیکل پروازی و اینکه هواپیما چه تعداد تیک اف یا لندینگ داشته و ساعت پروازی ، زمان رسیدن به چک های دوره ای را مشخص میکند .
تعداد ساعات پروازی طی شده یک هواپیما را TC و تعداد ساعات کل را TT گویند.
هواپیماها به طور معمول 4 نوع چک تعمیراتی را پشت سر میگذارند:
A – CHECK
چک A اولین چک و بازبینی برای هواپیماهاست. به طور معمول از نظر زمانی برابر با یک ماه تا یک ماه و اندی و از نظر عملیاتی بعد از هر 500 ساعت پرواز زمان فرا رسیدن این چک میبا شد.
برای این چک معمولا هواپیما در رمپ مورد بازبینی قرار میگیرد و هواپیما از رده پروازی خارج نمیشود . به دلیل اینکه این چک زمان زیادی را تلف نمیکند.
B – CHECK
این چک بعد از چک A انجام میشود و از نظر زمانی سه الی 4 ماه بعد از آخرین چک صورت میپذیرد. این چک شباهت های زیادی با چک A دارد و در محوطه فرودگاه انجام پذیر میباشد.
C – CHECK
در این چک هواپیما می بایست به آشیانه یا هنگر منتقل شود و در آن قطعات مختلف هواپیما مورد بازبینی دقیق قرار میگیرد و اشکالات موجود بر طرف میشود. زمان تقریبی فرا رسیدن این چک به طور معمول بین یک سال تا یک و سال نیم میباشد . از نظر تعداد ساعات پروازی حداقل 2500 ساعت تا 3000 ساعت پروازی که از فعالیت هواپیما گذشت زمان C – Check فرا میرسد.
D – CHECK
سنگین ترین دوره بازبینی هواپیما را D – Check میگویند . در این دوره که به طور متوسط هر 5 سال انجام میشود قطعات هواپیما را کامل از بدنه جدا میکنند و هر قسمت جداگانه بررسی میشود . معمولا هواپیماهای فرسوده در این چک مشخص و از رده خارج میشوند . امکانات تعمیراتی در این چک فراتر از مراکز تعمیراتی متوسط میباشد و باید در پایگاه های عملیاتی قدرتمند این کار انجام شود . در واقع اکثر ایرلاینها این سطح از تعمیرات و نگهداری را ندارند و مراکز منطقه ای و جهانی جوابگوی ایرلاینها میبا شند.
از نظر زمانی این چک بیشتر از همه هواپیما را از خط پروازی دور نگه میدارد و میزان هزینه ها در این چک میلیونها دلارمیباشد . بنابراین هواپیماها باید دارای صرفه اقتصادی برای آن شرکت باشند تا هواپیماها بعد از D-Check مجددا به خط پروازی برگردند.